Τον Καλοφωνικό ειρμό «Χαίρε Μαρία», σε ήχο βαρύ, μετά κρατήματος Γεωργίου Τσατσαρώνη, αποδίδει ο Βυζαντινός χορός μέλος «ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΦΩΚΑΕΥΣ» στην συναυλία του στον Ι. Ν. Αγ. Σοφίας Πατρών, με τίτλο «ΧΑΙΡΕ ΚΕΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗ». Ο ύμνος που μακαρίζει την ευλογημένη Παρθένο Μαρία για την αγνότητα και την αγιότητά της, αναφέρεται και στον Θεϊκό καρπό της κοιλίας της, τον Ιησού Χριστό, που έφερε στον κόσμο για να πληρωθούν οι γραφές και να σωθεί το γένος των ανθρώπων. Το μέλος είναι πανηγυρικό και κινείται σε υψηλούς μουσικούς τόνους και κλίμακες ουράνιας εξύψωσης, κορυφώνεται δε στο κράτημα που επικά ψάλλεται υπέροχα από τον χορό.
Οι δύο ύμνοι της Αγίας αναφοράς «Άξιον εστίν» και «Σε υμνούμεν», μέλη προσευχής προς τον Δημιουργό, κομμάτια παρακλητικά και δοξολογικά συνάμα, μελωδήματα ανώτερα, μουσικής τελειότητας, δεν είναι δυνατό να απουσιάζουν από το ρεπερτόριο καμιάς Βυζαντινής χορωδίας και ιδιαίτερα του «Φωκαέως», που έχει καθιερώσει και επιλέγει τους ύμνους αυτούς πάντα να εκτελεί στις διάφορες συναυλίες του. Ιδιαίτερα δε το μουσικό μέλος του Πρωτοψάλτου και Δασκάλου της Σμύρνης Μισαήλ Μισαηλίδου, στην κλίμακα του βαρέως Εναρμονίου ήχου, ένα μουσικό ποίημα με μοναδικές τονικές εναλλαγές και αξεπέραστη λυρικότητα, έτσι όπως ψάλλεται στην Χριστουγεννιάτικη χορωδιακή συνάντηση των κορυφαίων Βυζαντινών χορών, στην Παναγία Φανερωμένη του Χολαργού, αποτελεί ένα θαυμάσιο αγγελικό άκουσμα, «προς τέρψιν ώτων ακοώντων». Μια μουσική εκτέλεση αξεπέραστη, που δημιουργεί αισθήματα πανήγυρης στις ανώτερες νότες και αισθήματα κατάνυξης στις κατώτερες, «ανεβάζοντας τους πιστούς πράγματι στα ουράνια».
Από τους ψαλμούς του Δαυίδ, αποδίδει με τρόπο μοναδικό ο Βυζαντινός χορός «Θεόδωρος Φωκαεύς», επιλεγμένους στίχους του πρώτου Καθίσματος του Ψαλτηρίου, «Μακάριος ανήρ», σε ήχο βαρύ διατονικό, στην συναυλία των Πρωτοκλητείων 2012, όπου του απενεμήθη η τιμητική διάκριση της Γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών, για τον ψηφιακό του δίσκο προς τιμήν του Πρωτοκλήτου Αποστόλου Ανδρέου, από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πατρών κ.κ. Χρυσόστομο. Ψάλλονται οι στίχοι αυτοί σε πανηγυρικούς εσπερινούς, αρτοκλασίες, αγρυπνίες και πανηγυρικές ακολουθίες μεγάλων εορτών. Η γλαφυρή και πιστή προς το παραδοσιακό Εκκλησιαστικό ύφος χορωδιακή απόδοση του ύμνου, τέρπει τους ακροατές, συνεπαίρνει τους ψάλλοντες, προπάντων δε μετουσιώνει τον πιστό εκκλησιαζόμενο.
Το έργο της αμαρτίας είχε συντελεσθεί. Ο άνθρωπος είχε φθάσει στο έσχατο σημείο του• σταύρωσε τον Θεόν! Ο Υιός του ανθρώπου είχε έλθει στην έσχατη ταπείνωση. Η Θεία δικαιοσύνη είχε πληρωθεί. Ένα ακόμη, υπολείπεται, η δικαίωση, η ανάσταση. Τούτο τo γεγονός, της αναστάσεως το μέγα θαύμα, εορτάζει ολόκληρος ο χριστιανικός κόσμος, τη δικαίωση της θείας ενανθρωπήσεως, την αποκατάσταση της ηθικής τάξεως στον κόσμο, την κατίσχυση της αληθείας επί του ψεύδους, την νίκη του φωτός κατά του σκότους, το θρίαμβο του Θεού στο έργο Αυτού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Η εκ νεκρών ανάσταση του Χριστού αποτελεί τη βεβαίωση της αναστάσεως του ανθρώπου. Αυτή είναι το κήρυγμα των Αποστόλων, ο θεμέλιος της Εκκλησίας, η δύναμις των μαρτύρων, η ελπίς των δικαίων. Η χριστιανική διδασκαλία, η Εκκλησία και η Θεία Λατρεία, όλη η ζωή των χριστιανών, σαν ένα πλανητικό σύστημα, στρέφεται περί τον ζωηφόρο ήλιο της αναστάσεως. Η ανάσταση του Κυρίου μας αποτελεί το μόνο ρυθμιστή της ζωής των ανθρώπων και τη μόνη δύναμη, η οποία είναι ικανή να μας συγκρατήσει από το κακό και να μας ενισχύσει στο αγαθό. Εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες, κατά τον ίδιο τρόπο, υπηρετήσαμε στο Ευαγγέλιο και αισθανόμεθα την πίστη μας και ζούμε την ανάσταση. Και επειδή πιστεύουμε, δεν καμπτόμεθα, αλλά εντείνουμε κάθε φορά τις προσπάθειές μας και υπομένουμε στον αγώνα της ζωής και στη μάχη της ιστορίας, ακούοντες συνεχώς ηχούσαν την σάλπιγγα του Προφήτου «Ανάστα ο Θεός, κρίνων την γην…».
Αυτόν τον αναστάσιμο ύμνο αποδίδει πανηγυρικά η Βυζαντινή χορωδία «Θεόδωρος Φωκαεύς», κλείνοντας την επετειακή Πασχαλινή της συναυλία, επί τη ευκαιρία της συμπλήρωσης 10 χρόνων μουσικής ιστορίας της.
Το ιδιόμελον της Θ΄ ώρας «Εξεπλήττετο ο Ηρώδης…», μέλος του αειμνήστου Κωνσταντίνου Πρίγγου, εκτελεί εξαιρετικά ο Βυζαντινός χορός «ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΦΩΚΑΕΥΣ», συμφώνως προς το Πατριαρχικό ύφος, με σωστά χρονικά διαστήματα και ορθές τονικές εναλλαγές. Το μέλος τονισμένο σε ήχο βαρύ, αναφέρεται στον αποτρόπαιο σφαγιασμό των νηπίων από τον βασιλιά Ηρώδη και στην απρεπή πράξη του, σε αντίθεση με την ευλάβεια και τον σεβασμό των μάγων, που τον επισκέφτηκαν για να μάθουν για τον νεογέννητο Χριστό. Μόνο που η Βασιλεία Εκείνου, δεν ήταν βασιλεία του κόσμου τούτου και ο ερχομός Του είχε μοναδικό σκοπό την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.
Εξεπλήττετο ο Ηρώδης – Ιδιόμελον Θ΄ Ώρας – Μέλος Κωνσταντίνου Πρίγγου – Ήχος Βαρύς
Τον ειρμό της Θ’ ωδής, του κανόνος της μεγάλης εορτής της Πεντηκοστής, «Μὴ τῆς φθορᾶς» αποδίδει μελωδικά η χορωδία «ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΦΩΚΑΕΥΣ» από την συναυλία της στον Ι.Ν. Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Πειραιώς, στα «Κωνσταντίνεια 2011» (22/05/2011). Ύμνος εξαιρετικός, σε ήχο βαρύ διατονικό με χρωματικές εναλλαγές, ποίημα γλυκύτατο, μεγαλυνάριο της Θεοτόκου, που ως δοχείο πάναγνο χώρεσε τον Άπειρο και κυοφόρησε τον Άφθαρτο, ερμηνεύεται άψογα από τον χορό, σύμφωνα προς το Εκκλησιαστικό, Βυζαντινό μουσικό ύφος και ψάλλεται συγκινητικά και υπέροχα, προς «τέρψιν και αγαλλίασιν ώτων ακοόντων».
Από το 2ο Συμπόσιο Ψαλτικής Τέχνης που διοργάνωσε η Βυζαντινή Χορωδία Κερκύρας στον Ι. Ναό Αγ. Αντωνίου Κέρκυρας 23 Φεβρουαρίου 2014. Διδασκαλία & Διεύθυνση: Αρχιμανδρίτης π. Σπυρίδων Σκορδίλης
