Ένας από τους πιο γνωστούς και δημοφιλείς μουσικούς ύμνους, μέλος Θεοδοσίου Γεωργιάδου, αποτελεί το Οκτάηχον «ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ». Ψάλλεται, εκτός των άλλων, σε μεγάλες εορτές, όπως η σημερινή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.
Όσον τώρα αφορά το κείμενο, χρησιμοποιείται το πασίγνωστο Θεοτοκίον «Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σου. Χαίρε Συ εν γυναιξί. Ευλογημένη Συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου. Ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών». Όσον δε αφορά το μέλος, η σύνθεση διαπνέεται ολόκληρη από μια τέλεια ισορροπία και αίσθηση του μέτρου, τόσο στην εξωτερική οκτάηχη φόρμα, όσο και στη εσωτερική συμπλοκή και δόμηση των μουσικών γραμμών και φράσεων. Η εσωτερική δομή, η μελωδική πλοκή και κίνηση, ο ρυθμός και το άκουσμα είναι μοναδικό. Χωρίς να υποτάσσεται σε οποιονδήποτε τυπολατρικό φορμαλισμό, συνδυάζει εξαίρετα την δυναμική πειθαρχία με την ταυτόχρονη μουσική ελευθερία και συνθετική άνεση. Παντού είναι ευδιάκριτη η ισχυρή αίσθηση του αναγκαίου και του περιττού συνάμα, χωρίς μάλιστα να ακυρώνεται η φαντασία και η έμπνευση. Το γενικό μελωδικό σχήμα του ύμνου τέλος, κινείται σταδιακά από τις ηπιότερες ηχητικά, προς τις εντονότερες περιοχές με αυξομειούμενη, κυματοειδή κίνηση και χωρίς καθόλου αντιφωνικά σχήματα. Η συμπλοκή των επιμέρους μουσικών φράσεων και η εναλλαγή των μουσικών ήχων είναι όντως αριστοτεχνική.
Αριστοτεχνική και θαυμάσια είναι και η απόδοση του ύμνου από την χορωδία «ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΦΩΚΑΕΥΣ», με τις σωστές τονικές εναλλαγές και τις μουσικές κορυφώσεις και υφέσεις.
Χειρόγραφα – Παρτιτούρες
