Άλλαλα τα χείλη

Από την εκδήλωση της χορωδίας «ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΦΩΚΑΕΥΣ», στις  19-03-2016 στον Ι. Ν. Αγ. Σοφίας Πατρών, ξεχωρίζει η εξαίσια απόδοση του Θεομητορικού  Μεγαλυναρίου «Άλλαλα τα χείλη» σε ήχο πλ. Δ΄, αναφερόμενο στη τιμή στην Αειπάρθενο Θεοτόκο και στην ιστορική, θαυματουργή  εικόνα της, στην οποία αναφέρεται και ο Απόστολος Λουκάς, σε αντίθεση με τα ασεβή χείλη των μη προσκυνούντων τον ίδιο τον Θεό, την Παναγία και τα θαύματα αυτών.  Τα ασεβή χείλη εκφέρουν ασέβεια, είτε αυτό λέγεται διαστρέβλωση των λόγων του Χριστού (αίρεση), είτε των θαυμάτων του , είτε χλευασμό, είτε κάτι άλλο περιπαικτικό προς Αυτόν και δεν είναι αποκλειστικά χείλη  εικονομάχων. Ο Θεός ή η Παναγία δεν θέλουν προσκύνηση ή εγκώμια με τα χείλη, δεν θέλει οπαδούς ο Χριστός να του κάνουν υποκλίσεις, αλλά θέλει υιούς και θυγατέρες που τηρούν τον λόγο του. Εάν προσκυνήσουμε την εικόνα δεν είναι όλα εντάξει εάν η υπόλοιπη διδασκαλία και ζωή μας δεν είναι και αυτή ορθή. Η φράση των μη προσκυνούντων  αυτό σημαίνει: των μη παραδεχόμενων την Χριστιανική διδαχή (που μέσα είναι και αυτή του σεβασμού των εικόνων) και τα θαύματα της εικόνας που επιβεβαιώνουν τον λόγο. Αυτή μάλιστα η εικόνα της Οδηγήτριας που αναφέρεται στον ύμνο, είναι αρχαιότατη και θεωρείται ότι είναι η πρώτη εικόνα της Παναγίας, έχει δε επιτελέσει πολλά μεγάλα και απτά θαύματα. Για τους ασεβείς όπως και για τον Διάβολο, κάθε τι που είναι προς δόξα Θεού και έχει αφορμή να οδηγηθούν άνθρωποι στον Χριστό γίνεται κύριος στόχος επιθέσεως. Έτσι, η θαυματουργή εικόνα αλλά και όλα τα θαυμάσια του Κυρίου είναι αιτία ώστε οι ασεβείς να στραφούν εναντίον τους και να τα προσβάλουν.

ΑΛΛΑΛΑ ΤΑ ΧΕΙΛΗ – ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ ΗΧΟΣ ΠΛ. Δ΄ (Youtube)

Χειρόγραφα

Ύμνος

Μεγαλυνάρια της εορτής της Υπαπαντής του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού (2 Φεβρουαρίου).

Ψάλλει ο (γυναικείος) Χορός του Ιερού Κοινοβίου Ευαγγελισμού Ορμύλιας Χαλκιδικής.

***

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΑ

Ψαλλόμενα ἐν τῇ ᾨδῇ ταύτῃ

Ἦχος γ’

Ἀκατάληπτόν ἐστι, τὸ τελούμενον ἐν σοί, καὶ Ἀγγέλοις καὶ βροτοῖς, Μητροπάρθενε ἁγνή.

Ἀγκαλίζεται χερσίν, ὁ Πρεσβύτης Συμεών, τὸν τοῦ νόμου Ποιητήν, καὶ Δεσπότην τοῦ παντός.

Βουληθεὶς ὁ Πλαστουργός, ἵνα σώσῃ τὸν Ἀδάμ, μήτραν ᾤκησε τὴν σήν, τῆς Παρθένου καὶ ἁγνῆς.

Γένος ἅπαν τῶν βροτῶν, μακαρίζει σε Ἁγνή, καὶ δοξάζει σε πιστῶς, ὡς Μητέρα τοῦ Θεοῦ.

Δεῦτε, ἴδετε Χριστόν, τὸν Δεσπότην τοῦ παντός, ὃν βαστάζει Συμεών, σήμερον ἐν τῷ ναῷ.

Ἐπιβλέπεις πρὸς τὴν γῆν, καὶ ποιεῖς τρέμειν αὐτήν, καὶ πῶς γέρων κεκμηκώς, σὲ κατέχει ἐν χερσὶ;

Ζήσας ἔτη Συμεών, ἕως εἶδε τὸν Χριστόν, καὶ ἐβόα πρὸς αὐτόν. Νῦν ἀπόλυσιν ζητῶ.

Ἡ λαβὶς ἡ μυστική, ἡ τὸν ἄνθρακα Χριστόν, συλλαβοῦσα ἐν γαστρί, σὺ ὑπάρχεις Μαριάμ.

Θέλων ἐνηνθρώπησας, ὁ προάναρχος Θεός, καὶ ναῷ προσφέρεσαι, τεσσαρακονθήμερος.

Κατελθόντ’ ἐξ οὐρανοῦ, τὸν Δεσπότην τοῦ παντός, ὑπεδέξατο αὐτόν, Συμεὼν ὁ Ἱερεύς.

Λάμπρυνόν μου τὴν ψυχήν, καὶ τὸ φῶς τὸ αἰσθητόν, ὅπως ἴδω καθαρῶς, καὶ κηρύξω σε Θεόν.

Μητροπάρθενε ἁγνή, τί προσφέρεις τῷ ναῷ, νέον βρέφος ἀποδούς, ἐν ἀγκάλαις Συμεών;

Νῦν ἀπόλυσιν ζητῶ, ἀπὸ σοῦ τοῦ Πλαστουργοῦ, ὅτι εἶδόν σε Χριστέ, τὸ σωτήριόν μου φῶς.

Ὃν οἱ ἄνω λειτουργοί, τρόμῳ λιτανεύουσι, κάτω νῦν ὁ Συμεών, ἀγκαλίζεται χερσί.

Δόξα…

Ἡ τῇ φύσει μὲν Μονάς, τοῖς προσώποις δὲ Τριάς, φύλαττε τοὺς δούλους σου, τοὺς πιστεύοντας εἰς σέ.

Καὶ νῦν…

Θεοτόκε ἡ ἐλπίς, πάντων τῶν Χριστιανῶν, σκέπε φρούρει φύλαττε, τοὺς ἐλπίζοντας εἰς σέ.

Ὁ Εἱρμὸς 

«Ἐν νόμῳ, σκιᾷ καὶ γράμματι, τύπον κατίδωμεν οἱ πιστοί, πᾶν ἄρσεν τὸ τὴν μήτραν διανοῖγον, ἅγιον Θεῷ· διὸ πρωτότοκον Λόγον, Πατρὸς ἀνάρχου Υἱόν, πρωτοτοκούμενον Μητρί, ἀπειράνδρῳ, μεγαλύνομεν».

Τοῖς πρὶν νεογνῶν τρυγόνων ζεῦγος, δυάς τε ἦν νεοσσῶν, ἀνθ’ ὧν ὁ θεῖος Πρέσβυς, καὶ σώφρων Ἄννα προφῆτις, τῷ ἐκ Παρθένου τεχθέντι, καὶ οἵῳ γόνῳ Πατρός, ἐν τῷ ναῷ προσιόντι, λειτουργοῦντες ἐμεγάλυνον.

Ἀπέδωκάς μοι ἐβόα Συμεών, τοῦ σωτηρίου σου Χριστὲ ἀγαλλίασιν΄ ἀπόλαβέ σου τὸν λάτριν, τὸν τῇ σκιᾷ κεκμηκότα, νέον τῆς χάριτος, ἱεροκήρυκα μύστην, ἐν αἰνέσει μεγαλύνοντα.

Ἱεροπρεπῶς ἀνθωμολογεῖτο, Ἄννα ὑποφητεύουσα, ἡ σώφρων καὶ Ὁσία, καὶ Πρέσβυρα τῷ Δεσπότῃ, ἐν τῷ ναῷ διαρρήδην, τὴν Θεοτόκον δὲ ἀνακηρύττουσα, πᾶσι τοῖς παροῦσιν ἐμεγάλυνεν.