Αινείτε – Ψαλμός  – Ήχος  Γ΄ – Μέλος αργόν Ιακώβου Πρωτοψάλτου

Τον πασίγνωστο ύμνο των Αίνων, «Αινείτε» σε ήχο Γ΄, αποδίδει θαυμάσια η χορωδία «Θεόδωρος Φωκαεύς», συμφώνως προς το Πατριαρχικό ύφος, με άριστες τονικές και χρωματικές εναλλαγές, με πλήρη αρμονία μέλους – ισοκρατήματος, στη συναυλία-μουσική συνάντηση τριών σχημάτων, στα Πρωτοκλήτεια 2017,  στην κεντρική αίθουσα του Συνεδριακού Κέντρου του Πανεπιστημίου Πατρών. Πρόκειται για ένα δοξαστικό μέλος, μια αγγελική υμνολογία του Κυρίου και Θεού μας, που όλες οι υπάρξεις και οι δυνάμεις των ουρανών ψάλλουν για την δόξα Του. Γιατί  στον ένα και μοναδικό Τριαδικό Θεό πρέπει ύμνος δοξολογικός και μέλος αινετικό και ευχαριστήριο για όλες τις ευλογίες που χάρισε στην πλάση μας.

25-11-2017: Συναυλία στο Συνεδριακό Κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών, με τίτλο «Αινείτε τον Θεόν εν χορώ και οργάνω», στα πλαίσια των «Πρωτοκλητείων 2017», με συμμετοχή της Βυζαντινής – Παραδοσιακής χορωδίας «Θεόδωρος Φωκαεύς» της Ευρωπαϊκής χορωδίας των Πατρών “Cantelena” και της Ορχήστρας Παραδοσιακών Οργάνων της Φιλαρμονικής Εταιρείας – Ωδείου Πατρών.

Χειρόγραφα – παρτιτούρες

Χερουβικό

Χερουβικός Ύμνος ή απλώς «Χερουβικόν» στην Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, είναι ο ύμνος που αναφέρεται στις τάξεις των Αγγέλων και ιδιαίτερα στα Χερουβείμ, ο οποίος ψάλλεται κατά τη Θεία Λειτουργία σε μέλος αργό από το χορό, πριν από την έξοδο των Τιμίων Δώρων. Στη διάρκεια του Χερουβικού, ο ιερέας διαβάζει την σχετική ευχή και την ώρα που θυμιατίζει ψάλλει τον 50ό ψαλμό της Μετανοίας.
Τον αγγελικό αυτόν ύμνο, μέλος Θεοδώρου Φωκαέως, τονισμένο στον Γ΄ ήχο, παρουσιάζει θαυμάσια, με μια μοναδική και ιδιαίτερα επιτυχημένη ερμηνεία ο Βυζαντινός χορός «ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΦΩΚΑΕΥΣ», από την Χριστουγεννιάτικη συναυλία Βυζαντινής  – Εκκλησιαστικής  μουσικής με ύμνους της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας στον Καθεδρικό Ι. Ν. Παναγίας Φανερωμένης Χολαργού Αθηνών (15-12-2013), στην οποία συμμετείχε. Ο ύμνος φέρει την σφραγίδα του μεγάλου Δασκάλου, εξαίρετου μουσικού, κορυφαίου συγγραφέα και εκδότη ανεπανάληπτων μουσικών βιβλίων της Βυζαντινής μας Υμνογραφίας και την μοναδική μουσική του ποιότητα. Αλλά και η εκτέλεση του ύμνου, μουσική απόδοση αξιοζήλευτη, ακολουθεί επιτυχώς την κατάνυξη και την γλυκύτητα του μελωδήματος στις χαμηλές νότες, ενώ τονίζει θαυμασίως το δοξολογικό και υμνολογικό του ύφος στις μουσικές κορυφώσεις του, με έξοχες τονικές εναλλαγές, τέλεια αρμονία μέλους – ισοκρατήματος και υπέροχες μονωδίες.

Χειρόγραφα – Παρτιτούρες

ΧΕΡΟΥΒΙΚΟ ΦΩΚΑΕΩΣ 1 ΧΕΡΟΥΒΙΚΟ ΦΩΚΑΕΩΣ 2ΧΕΡΟΥΒΙΚΟ ΦΩΚΑΕΩΣ 3

Χορωδία

Ιλιγγιά ο νους μας εμπρός στην απροσμέτρητη φιλανθρωπία του Εσταυρωμένου Ιησού. Είναι η ώρα της πιο αφόρητης οδύνης Του, η κορύφωση του Πάθους Του. Πριν όμως συγκλονιστεί συθέμελα η γη, κάτι συγκλονιστικότερο τελεσιουργείται. Ανοίγει η κλεισμένη από αιώνες πύλη του Παραδείσου, και – το παραδοξότερο – εισέρχεται πρώτος εκεί ένας ληστής. Δεν υπήρξε τραγικότερη ώρα στην ιστορία του ανθρώπινου γένους από το δειλινό εκείνο, που έκλεισε στους Πρωτοπλάστους η θύρα του Παραδείσου, και ο εξόριστος Αδάμ απόμεινε γυμνός και απελπισμένος να θρηνεί απαρηγόρητος.
Και οι αιώνες διαδέχθηκαν αλλήλους, χιλιετίες πέρασαν, και ιδού έρχεται καιρός που ο άνθρωπος, σε έσχατο βυθό ξεπεσμού, καταλήγει στο φρικτό έγκλημα του Γολγοθά, καταδικάζει στον πιο ατιμωτικό θάνατο τον χορηγό της ζωής, σταυρώνει εν μέσω δύο ληστών τον Αναμάρτητο, ως κακούργο τον Ευεργέτη, ως παράνομο τον Νομοθέτη, ως κατάκριτο τον Βασιλέα του σύμπαντος. Εκείνος, όμως, απαντά στην ανθρώπινη κακία και αχαριστία με απέραντη μακροθυμία. Την ώρα που «βάπτεται κάλαμος αποφάσεως παρά κριτών αδίκων», για να επικυρωθεί η θανατική Του καταδίκη, ο Ιησούς χρησιμοποιεί «αντί καλάμου τον Σταυρόν» και ως μελάνι το Αίμα Του, για να υπογράψει βασιλικά τη συγχώρηση του ανθρωπίνου γένους. Κι ένα απρόσμενο θαύμα συντελείται – ίσως μεγαλύτερο κι απ’ το σεισμό και απ’ το σχίσιμο των βράχων: η μεταστροφή της ψυχής του ληστή. Η ανεξικακία του Εσταυρωμένου Ιησού ραγίζει την σκληρότερη και από πέτρα καρδιά του και του ανοίγει τον Παράδεισο. Μικρό αίτημα απευθύνει ο ληστής, μεγάλο δώρο λαμβάνει. Ανάξιος για ζωή, σύμφωνα με τη δικαιοσύνη του κόσμου, αξιώνεται της αιώνιας μακαριότητας. Τελευταίος και περιφρονημένος στην κοινωνία των ανθρώπων, εισέρχεται πρώτος στον Παράδεισο. Απερίγραπτη η αρχοντιά και η μεγαλοσύνη του Θεού. Δεν του παραχωρεί απλά μια θέση στη βασιλεία Του, αλλά του υπόσχεται τη διαρκή κοινωνία μαζί Του. «Αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ εμού έση εν τω Παραδείσω». «Μνήσθητι ημών Κύριε εν τη βασιλεία Σου», όπως τον ευγνώμονα ληστή, που αυθημερόν αξίωσες του Παραδείσου. Δεν διαφέρουμε άλλωστε και πολύ από εκείνον. Είμαστε υπόλογοι για τα αναρίθμητα σφάλματά μας, αδικαιολόγητοι για τη σκληροκαρδία μας, ελεγχόμενοι αμείλικτα για τις παραλείψεις μας. Οι ενοχές μας, μας καθηλώνουν στον απαράκλητο σταυρό της συνειδήσεώς μας. Έχουμε επίγνωση της ενοχής μας, αλλά και της απέραντης μακροθυμίας Σου. Αναγνωρίζουμε την αμαρτωλότητά μας, αλλά και την άβυσσο της αγάπης Σου, γι’ αυτό και εκζητούμε το έλεός Σου. Άνοιξε τα σπλάγχνα της φιλανθρωπίας Σου, Κύριε, όπως άνοιξες στον ληστή τον Παράδεισο. Ζυγομέτρησε τις αμαρτίες μας με τους οικτιρμούς Σου, διάγραψε τις αστοχίες μας, συγχώρησε τις πτώσεις μας, εξάλειψε το πλήθος των πλημμελημάτων μας με τον ωκεανό της ευσπλαχνίας Σου. Αυτόν τον μοναδικό ύμνο του Όρθρου της Μεγάλης Παρασκευής, αποδίδει σε ήχο Γ΄ ο Βυζαντινός χορός «ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΦΩΚΑΕΥΣ», συμφώνως προς το Πατριαρχικό ύφος, με άριστη αρμονία μέλους – ισοκρατήματος, στην συναυλία παρουσίασης του ψηφιακού του δίσκου «Τα Πάθη τα Σεπτά», τον Μάρτιο του 2012, στον Ι. Ν. Αγ. Σοφίας Πατρών.

Τον Ληστήν αυθημερόν – Ήχος Γ’ (Εξαποστειλάριον)

Χειρόγραφα – Παρτιτούρες

ton-lhsthn

Ύμνος

Η πίστη της Εκκλησίας μας είναι θεμελιωμένη στην προσκύνηση της Αγίας Τριάδος. Ο Τρισάγιος Ύμνος, ο συντομότερος Ύμνος του Χριστιανισμού, είναι εκείνος που άκουσε ο προφήτης Ησαΐας να ψάλλουν ακατάπαυστα οι Άγγελοι γύρω από το θρόνο του Θεού.  Ο ίδιος ύμνος,  ψάλλεται τώρα, σαν ένα τέταρτο Αντίφωνο, πριν από την ανάγνωση των θείων Γραφών: «Άγιος ο Θεός, άγιος ισχυρός, άγιος αθάνατος· ελέησον ημάς». Η ευχή του Τρισάγιου Ύμνου, σύμφωνα με τον γενικό τύπο των ευχών χωρίζεται σε δύο μέρη· στο πρώτο μέρος υμνείται η μεγαλοσύνη του Θεού και στο δεύτερο διατυπώνονται τα αιτήματα της εκκλησιαστικής σύναξης.
Ιστορικά ο ύμνος  αυτός γενικεύθηκε όταν, συνεπεία μεγάλων σεισμών που έπληξαν την Βασιλεύουσα και κατόπιν διαταγής του Αυτοκράτορα Θεοδοσίου του μικρού, ο λαός εξήλθε της Πόλης σε εκτενείς λιτανείες, με συνεχείς επαναλήψεις του ύμνου αυτού, που ικέτευε την προστασία και το έλεος του Θεού. Επίσης,   φέρεται να τον έχουν ψάλλει και στους χρόνους που συγκροτήθηκε η Οικουμενική Σύνοδος στη Χαλκηδόνα, αν και  βρέθηκε πως  είναι ακόμη αρχαιότερος. Σήμερα ο χριστιανικός αυτός ύμνος επαναλαμβάνεται τρις μετά την πολύ σύντομη δοξολογία, στην αρχή κάθε ακολουθίας, περί το τέλος της μεγάλης Δοξολογίας, καθώς επίσης και λίγο πριν την ανάγνωση του Αποστόλου.
Το εξαίρετο μέλος σε ήχο Γ΄, ψάλλει  καταπληκτικά ο 50μελής Βυζαντινός χορός «ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΦΩΚΑΕΥΣ», στα Πρωτοκλήτεια 2014, υπό την χοραρχία του Άρχοντος Μουσικοδιδασκάλου της Μ.τ.Χ.Ε. κ. Δημοσθένους Παϊκοπούλου, ο οποίος αποδίδει θαυμάσια και την  μονωδία «Άγιος Αθάνατος».

Χειρόγραφα – παρτιτούρες

trisagios-ymnos-01  trisagios-ymnos-02 trisagios-ymnos-03

Ύμνος

Ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός

Απολυτίκιον
Ήχος γ’. θείας πίστεως.
Στύλος γέγονας Ορθοδοξίας, θείοις δόγμασιν υποστηρίζων την Εκκλησίαν, ίεράρχα Αθανάσιε, τω γαρ Πατρί τον Υιών ομοούσιον, ανακηρύξας κατήσχυνας Άρειον. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Ύμνος

Ένα από τα πιο υπέροχα μαθήματα του μεγάλου Μουσικοδιδασκάλου Θεοδώρου Φωκαέως, τονισμένο στον πανηγυρικό τρίτο ήχο, αποτελεί η Δοξολογία του, μέλος που όλοι οι Βυζαντινοί χοροί χαίρονται να  εκτελούν και το οποίο με ευχαρίστηση περιλαμβάνεται και διδάσκεται  σε όλες τις Σχολές Βυζαντινής μουσικής της πατρίδας μας. Στην κορυφαία μουσική εκδήλωση που ολοκλήρωσε τα Πρωτοκλήτεια 2012, η Βυζαντινή χορωδία «Θεόδωρος Φωκαεύς» αποδίδει το περίτεχνο αυτό μουσικό μέλος με τρόπο θεσπέσιο και αμίμητο, αναδεικνύοντας όλες τις μουσικές πτυχές του μελοποιήματος, εκτελώντας άριστα τις μουσικές και τονικές εναλλαγές του, με θαυμαστή συνοχή και χρονικό συντονισμό.

Ήχος γ’

Χειρόγραφα – παρτιτούρες

doxologia-fokaeus-01 doxologia-fokaeus-02 doxologia-fokaeus-03

Ύμνος

Ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Ὡς δωδεκάπυρσος, λυχνία ἔλαμψαν, οἱ Δωδεκάριθμοι, Χριστοῦ Ἀπόστολοι, Πέτρος καὶ Παῦλος σὺν Λουκᾶ, Ἀνδρέας καὶ Ἰωάννης, Βαρθολομαῖος Φίλιππος, σὺν Ματθαίω καὶ Σίμωνι, Μᾶρκος καὶ Ἰάκωβος, καὶ Θωμὰς ὁ μακάριος, καὶ ηὔγασαν τοὺς πίστει βοώντας χαίρετε Λόγου οἱ αὐτόπται.

Ύμνος

Μοναδικό τροπάριο, το αυτόμελο Εξαποστειλάριον της Ακολουθίας του Νυμφίου της Μεγάλης Δευτέρας, «τον Νυμφώνα Σου βλέπω» σε ήχο Γ΄. Αναφέρεται με γλαφυρό τρόπο και πάλι ο μελωδός στην αγωνία της ψυχής για την λύτρωσή της και στην ανθρώπινη ανεπάρκεια έναντι της Θείας τελειότητας, επιζητώντας την ουράνια φώτιση, βοήθεια και σωτηρία. Το ανεπανάληπτο αυτό μέλος ψάλλει μονωδιακά ο χοράρχης της  Βυζαντινής χορωδίας «ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΦΩΚΑΕΥΣ», Πρωτοψάλτης του Ι. Ν. Αγ. Σοφίας Πατρών, κ. Χαράλαμπος Θεοτοκάτος απλά, απέριττα, άψογα, μοναδικά, σύμφωνα με το Ιεροψαλτικό Τυπικό, στην συναυλία του χορού με  Ύμνους Τριωδίου και Μεγάλης Εβδομάδος  (31-03-2012) στον Ι. Ν. Αγ. Σοφίας Πατρών.

Χειρόγραφο

NIMFONAS

Ύμνος

Το γνωστό Θεοτοκίον «Την Ωραιότητα της Παρθενίας σου»,  σε  Ήχο Γ’, αναφέρεται στην Υπεραγία Θεοτόκο, την Παναγία και μητέρα του Χριστού, την υπέρλαμπρη και πάναγνη εκπρόσωπο του ανθρωπίνου γένους, που δέχθηκε στα σπλάχνα της τον Σωτήρα του κόσμου. Κατά τον Ευαγγελισμό της, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ όπως αναφέρεται στον ύμνο, έκπληκτος προσπαθεί να εγκωμιάσει αξίως την μοναδικότητα της Παρθένου, απορώντας και βοώντας το  «Χαῖρε, ἡ Κεχαριτωμένη».

Το υπέροχο αυτό τροπάριο ψάλλεται θεσπέσια από την Βυζαντινή χορωδία «Θεόδωρος Φωκαεύς», στην συναυλία της με  Ύμνους  Τριωδίου και Μεγάλης Εβδομάδος (31-03-2012) στον Ιερό Ναό Αγίας Σοφίας Πατρών, που πραγματοποιήθηκε με αφορμή την έκδοση του επίκαιρου δίσκου της με τίτλο «Τα Πάθη τα Σεπτά». Συγκινητική και θαυμάσια είναι  επίσης η μονωδία από  τον καλλικέλαδο Πρωτοψάλτη του χορού Κωνσταντίνο Αγγελακόπουλο.

(Θεοτόκιον) – Ήχος Γ’

Από την εκδήλωση της Χορωδίας Θεόδωρος Φωκαεύς (31-03-2012) στον Ιερό Ναό Αγίας Σοφίας Πατρών. Παρουσίαση του νέου ψηφιακού δίσκου του χορού «ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΑ ΣΕΠΤΑ»
.

Μονωδία : Κωνσταντίνος Αγγελακόπουλος Πρωτοψάλτης Ι. Ν. Υπαπαντής του Κυρίου Κουλούρας Αιγίου.

Χειρόγραφα

thn-wraiothta-01 thn-wraiothta-02

Ύμνος

Οι καταβασίες της εορτής της Υπαπαντής. Ψάλλει ο αείμνηστος πρωτοψάλτης Ματθαίος Τσαμκιράνης.

Ποίημα Κοσμᾶ Μοναχοῦ

ᾨδὴ α’ Ἦχος γ’ Ὁ Εἱρμὸς

«Χέρσον ἀβυσσοτόκον πέδον ἥλιος, ἐπεπόλευσέ ποτε· ὡσεὶ τεῖχος γὰρ ἐπάγη, ἑκατέρωθεν ὕδωρ, λαῷ πεζοποντοποροῦντι, καὶ θεαρέστως μέλποντι. ᾌσωμεν τῷ Κυρίῳ· ἐνδόξως γὰρ δεδόξασται».

ᾨδὴ γ’ Ὁ Εἱρμὸς

«Τὸ στερέωμα, τῶν ἐπὶ σοὶ πεποιθότων, στερέωσον Κύριε τὴν Ἐκκλησίαν, ἣν ἐκτήσω, τῷ τιμίῳ σου αἵματι».

ᾨδὴ δ’ Ὁ Εἱρμὸς

«Ἐκάλυψεν οὐρανούς, ἡ ἀρετή σου Χριστέ· τῆς κιβωτοῦ γὰρ προελθών,τοῦ ἁγιάσματός σου, τῆς ἀφθόρου Μητρός, ἐν τῷ ναῷ τῆς δόξης σου, ὤφθης ὡς βρέφος, ἀγκαλοφορούμενος, καὶ ἐπληρώθη τὰ πάντα τῆς σῆς αἰνέσεως».

ᾨδὴ ε’ Ὁ Εἱρμὸς

«Ὡς εἶδεν Ἡσαΐας συμβολικῶς, ἐν θρόνῳ ἐπηρμένῳ Θεόν, ὑπ’ Ἀγγέλων δόξης δορυφορούμενον, ὦ τάλας! ἐβόα, ἐγώ· πρὸ γὰρ εἶδον σωματούμενον Θεόν, φωτὸς ἀνεσπέρου, καὶ εἰρήνης δεσπόζοντα».

ᾨδὴ ς’ Ὀ Ειρμὸς

«Ἐβόησέ σοι, ἰδὼν ὁ Πρέσβυς, τοῖς ὀφθαλμοῖς τὸ σωτήριον, ὃ λαοῖς ἐπέστη· Ἐκ Θεοῦ Χριστὲ σὺ Θεός μου».

ᾨδὴ ζ’ Ὁ Εἱρμὸς

«Σὲ τὸν ἐν πυρὶ δροσίσαντα, Παῖδας θεολογήσαντας, καὶ Παρθένῳ, ἀκηράτῳ, ἐνοικήσαντα, Θεὸν Λόγον ὑμνοῦμεν, εὐσεβῶς μελῳδοῦντες· Εὐλογητὸς ὁ Θεός, ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν».

ᾨδὴ η’ Ὁ Εἱρμὸς

«Ἀστέκτῳ πυρὶ ἑνωθέντες, οἱ θεοσεβείας προεστῶτες Νεανίαι, τῇ φλογὶ δὲ μὴ λωβηθέντες, θεῖον ὕμνον ἔμελπον· Εὐλογεῖτε πάντα τὰ ἔργα τὸν Κύριον, καὶ ὑπερυψοῦτε, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας».

Θεοτόκε ἡ ἐλπίς, πάντων τῶν Χριστιανῶν, σκέπε φρούρει φύλαττε, τοὺς ἐλπίζοντας εἰς σέ.

Ὁ Εἱρμὸς
«Ἐν νόμῳ, σκιᾷ καὶ γράμματι, τύπον κατίδωμεν οἱ πιστοί, πᾶν ἄρσεν τὸ τὴν μήτραν διανοῖγον, ἅγιον Θεῷ· διὸ πρωτότοκον Λόγον, Πατρὸς ἀνάρχου Υἱόν, πρωτοτοκούμενον Μητρί, ἀπειράνδρῳ, μεγαλύνομεν».